Tien maanden na de vorige keer dat ik als arts werkte op de medische spoedpost van Stichting Bootvluchteling | Boat Refugee Foundation, ben ik terug in het vluchtelingenkamp op Lesvos. Het kamp draagt nu de naam Mavrovouni (Μαυροβούνι, spreek uit als mavɾo'vuni), dat ‘zwarte berg’ betekent. Ik ben nog maar een paar uur aan het werk op de medische post in kamp Mavrovouni wanneer een oude bekende bij me op schoot klimt. Het is shiftcat, de vriendelijke poes die in het kamp woont en vorig jaar patiënten in de wachtrij warm hielp houden door tegen ze aan te kruipen. Hij is wat magerder dan vorig jaar, en mist het topje van zijn linkeroor. Ik vraag me af wat hij de afgelopen maanden heeft meegemaakt. Dan zie ik twee andere bekende gezichten. Ali’s gezicht licht op van verbazing als hij me ziet, en als even later ook Mahdi aansluit, is de reünie compleet. Ali en Mahdi zijn twee Farsi vertalers uit Afghanistan, die in kamp Mavrovouni wonen. Vorig jaar hebben we veel samengewerkt in de kliniek van Bootvluchteling. Met kerstavond zongen we samen liedjes en dronken warme chocolademelk onder de Griekse sterrenhemel (zie ook https://lnkd.in/eApJUEEj). De hereniging met deze collega’s vandaag vind ik eigenlijk… best wel ingewikkeld. Want aan de ene kant ben ik zo blij ze weer te zien, en aan de andere kant ben ik zo verdrietig dat zij hier nog steeds zijn. Aan de ene kant vind ik het heerlijk dat ik weer met ze samen mag werken, maar aan de andere kant gun ik ze een heel ander leven dan het werk in de kliniek. Ik gun ze een leven waarin een ze een bestaan op kunnen bouwen, een familie kunnen stichten en zich veilig en welkom voelen. Maar terwijl mijn leven de afgelopen maanden doorging, terwijl ik begon aan het vierde jaar van mijn opleiding tot internist, peetmoeder werd en met mijn nieuwe liefde op vakantie ging, stond het leven voor hen stil. Ze zitten nog steeds vast in de eindeloos stroperige asielprocedures, en kunnen letterlijk en figuurlijk geen kant op. “This island is a prison”, schudt Ali wanhopig met zijn hoofd, als we het daarover hebben. Ik zou willen dat ik hem een knuffel kon geven. Dan komt de volgende patiënt binnen, en gaan we weer over tot de orde van de dag. Aan het einde van de dienst springt shiftcat weer op mijn schoot. Ik kriebel hem achter zijn oortjes, hij spint tevreden en valt pardoes in slaap. Zachtjes aai ik hem over zijn koppie en zucht: het leven van shiftcat is gelukkig wél heel overzichtelijk gebleven.
Dank voor het delen van jouw verhaal Anna. Heel waardevol.
Zo goed dat je dit doet, Anna. Dank voor delen ook
E Huussen
2 j
Respect voor jou Anna, en je ook voor de vertalers die nog steeds daar zitten
Jos Vollebergh
2 j
Misschien moeten deze verhalen ook in Medisch Contact Je zit dicht bij het vuur... Bertho Nieboer
Jan Peter Rake
2 j
Vee respect Anna dat je dit doet en kan!
Maud Rijk
2 j
Mooi verwoord zeg!
Supervisor Psychotherapie en EMDR ( k&j en volw.).
2 jDe onmacht verdragen die deze toestand (onmenselijk asielbeleid) oproept is behoorlijke moeilijk! Petje af en let ook op jezelf🙏🏼. Toen ik nog vaak AMA’s ( alleenstaande minderjsrige asielzoekers) behandelde, voelde ik me na een tijdje als een uitgeputte ‘water-naar-de-zee’ draagster’ omdat onze procedures de onveiligheid en trauma’s ( teruggestuurd worden als je 18 bent) nog verder deden toenemen…